Elektrokardiogram ( EKG) je najstarija kardiološka metoda koja nije potisnuta novijim kardiološkim metodama, nego se svakim novim dostignućima obogaćuje.

U vezi sa razvojem EKG spominje se Nobelovac ( 1924 god.), fizičar i lekar, Wiliam Eithoven.

EKG-om se registruju električna aktivnost mišicnih ćelija srca.

To se postiže zapisivanjem na pokretnoj traci promene potencijala preko elektroda na rukama, nogama i prekordijalno( na grudnom košu).

Registrovanjem promena u električnom potencijalu na nivou ćeliske opne mišićne ćelije srca, dobijaju se informacije o frekfenci srčanog rada, ritmu(aritmije, tahikardije, bradikardije, ektrasistole), osovini srca, o kvalitetu sprovodnog sistema(moguci AV blokovi, blokovi grana Hissovog snopa), ali i znaci ishemije, akutnog, subakutnog infarkta, non Q infarkta, ožiljka nakon infarkta, nalaz perikarditisa, opterećenja srca, hiperetrofije srčanog mišića.

U infarktu, zavisno od odvoda u kojim se registruju promene karakteristične za infarkt miokarda može se sa velikom sigurnošcu proceniti koji je deo srčanog mišica zahvaćen infarktom, odnosno u kom je krvnom sudu je verovatno došlo do okluzije.

Takodje se može registrovati hipertrofija i dilatacija srca.

Karakterističnim promenama u EKG može se dobiti podaci o elektrolitnim pormecajima: hiperkalemija, hipokalemija, hipokalcemija, hiperkalcemija, ali predoziranosti digitalisom, kinidinom, prokainamidom, litijumom, triciklicnim antideprsivima, fenotiazinu.

Presudno u EKG diagnostici je kvalitetna interpretacija EKG zapisa.

Za sprovodjenje EKG dijagnostike nema nus efekata niti kontraindikacija. Neophodna je saradnja sa pacijentom.